Eskiden aynada yalnızca kendimi görürdüm. Şimdi ne zaman baksam hayatımı görüyorum. Hatalarımla, günahlarımla yerle bir ettiğim hayatımı. Anı yaşamak varken, yaşadığım anın tadını çıkarmak varken, yaşayamadıklarımla zehir ettiğim hayatımı.
Dönüp bir bakıyorum da geriye, mutsuzluğu alışkanlık, hüznü kardeş edinmişim ben. Elimdekileri yaşamadan bitirip, bir kenara bırakmış, yaşayamadıklarımın yasını tutmuşum. Bilememişim kıymetini yalnızlığımın. Sevememişim kendimi.
Oysa yapılacak ne çok şey varmış kendi başıma. Alınacak ne çok tat varmış canına yandığımın dünyasında. Hepsi elimde, hepsi avucumun içindeymiş. Yaşamak varken, tadını çıkarmak varken, ellerimle dökmüş, ellerimle saçmışım hepsini.
Şimdi ne mi yapıyorum? Yine yas tutuyorum. Ama bu sefer yaşayamadıklarımın değil de, yaşamak varken bir kenara bıraktıklarımın...
İnsan kendine bakmayı değil görmeyi öğreniyor :)
YanıtlaSil